Eindelijk...

Nou ja, eindelijk.. sinds ik de vossen  in december '17 heb ontdekt hoopte ik al maanden dat ik dit jaar ook de kleine vosjes zou mogen zien. De verhalen hierover van anderen lieten me dromen van de mooiste beelden. Maar het is natuurlijk altijd afwachten wáar ze zitten en óf je ze te zien krijgt. Dat viel in het begin niet mee. Van de heel kleine welpjes heb ik dan ook maar een paar foto's die "er mee door kunnen". Maar alleen al ze te zien was een mooi moment!

Het duurde een paar weken voor ik de andere jongen vond en daar een paar keer ben geweest. Dat was genieten hoor! Deze kwamen al meer naar buiten en vonden het vooral leuk om lekker te dollen met elkaar. Ook mama  kwam af en toe langs om te knuffelen, ze even terecht te wijzen of wat teken te verwijderen.

Soms kwam moeder ze even terecht wijzen, heel leuk om te zien hoe de kleintjes dan weer contact zochten met haar.

Vind je me nog lief mam?

Tijd voor de schoonheidsbehandeling.

Even chillen samen met tante..

Ook tante kwam af en toe langs en liet na een poosje toe dat de kleine even met haar stoeide. Maar als het te gek werd maakte ze even duidelijk wie er ook al weer de baas was!

Wie is hier de baas!

Ok ik snap het weer hoor...jij bent de baas.



De kleintjes werden snel groter en dapperder. Ze kwamen steeds langer kijken wat die gekke mensen daar in het gras toch deden. Ze mochten mee op jacht en voelden zich steeds meer op hun gemak. Voor ons genieten natuurlijk als we het op een mooie zonnige avond  weer troffen! Hoe rustiger wij waren hoe meer de welpjes durfden te komen en zelfs een beetje brutaal werden ;)

Haha...Wat doen die lui daar toch?

Sluiptechniek oefenen

Ik heb genoten van deze weken en bezoekjes aan deze mooie dieren. Gehoopt maar niet gedacht al zóveel van die kleintjes te kunnen zien!